In het huis van Chili’s grootste dichter Pablo Neruda hangt een immense wereldkaart uit de 17e eeuw. Linksonder op de kaart is een dunne, lange sliert te zien, vastgeplakt aan de rest van Zuid-Amerika. In minuscule lettertjes schrijft de cartograaf dat het land zijn naam dankt aan het Engelse ‘chilly’, wat koud of kil betekent – in de zuidelijke delen van het land kan koning Winter immers flink huishouden!

Hoewel de verklaring nonsens is (de naam komt waarschijnlijk uit het Mapuche: ‘waar het land eindigt’), kan ik me helemaal vinden in de rest van de theorie: het kan hier echt bibberen zijn. Op het moment is het winter hier, en ik heb al veel temperaturen meegemaakt. ’s Ochtends is het een paar graden boven nul, en al zou dit buiten nog wel meevallen, binnen is dat geen pretje! Het is weer even wennen na het zomerse Nederland maar ik heb me aangepast. Geen enkel huis heeft dubbelglas of cv, dus heb ik nu dubbeldikke kleding en een gaskacheltje. Het leuke is wel dat zodra ’s middags de zon doorbreekt de zomer weer terugkomt – de 20 graden is al een paar keer gehaald.

Klagen over het weer, weer lekker Hollands bezig ben ik.

De studie is nog niet begonnen, daarom heb ik vorige week met medestudent en vriend Harm een bezoek afgelegd aan Valparaíso. Als een vakantie binnen mijn vakantie. Deze culturele hoofdstad van Chili ligt op anderhalf uur rijden van Santiago, en bij het binnenrijden werden we verwelkomd door de vele felgekleurde huisjes die Valparaíso rijk is. Een zeer sferische stad, één groot kunstmusem is het. Elke muur is begraffiti’d, van grappige cartoons tot serieuze politiek. Sommige zijn inspirerend, andere slaan nergens op. Maar terwijl we door de straten struinden, kwamen we ook het Derde Wereld-Chili tegen. Mini-huisjes, staande op uiterst fragiele funderingen. Zoals veel landen heeft ook Chili arm en rijk zo ver uit elkaar staan, en zo dichtbij elkaar wonen.

In Valparaíso bezochten we ‘La Sebastiana’, de lieveling van nationaal dichter Pablo Neruda (1904-1973). Hoewel hij al getrouwd was, gaf hij zijn hart opnieuw weg – een prachtig huis is het, ‘ni muy grande, ni muy chica’, zoals hij zelf vantevoren wenste. Vier verdiepingen, het zonlicht stroomt naarbinnen, met de Pacifische Oceaan altijd in zicht. Neruda hield van dit huis, en van de dingen die het bevatte. Hij wijdde er zelfs een ode aan, aan het huis (La Sebastiana) en aan ‘de dingen’ (Las Cosas). Alledaagse voorwerpen, van lepels tot hobbelpaarden, maakte hij speciaal door erover te dichten, hij had ze lief. Materialisme in haar puurste vorm, zou je kunnen zeggen – maar het inspireert wel. Lopend door het huis leek ik iets van deze liefde te voelen, ik besefte dat ‘gewone’ dingen ook heel speciaal kunnen zijn. Niets hoeft normaal te zijn, of saai. Alle situaties, alle dingen kun je bijzonder maken, je hoeft het alleen maar te willen. En Neruda deed dit door erover te dichten, om dit inzicht ook op anderen over te brengen. Bij mij is dat gelukt.



Ik heb me aardig gesetteld hier in de Barrio Italia in Santiago. In een kleurrijk huis met zes nog kleurrijkere mensen breng ik heel fijne dagen door. Een aantal dagen heb ik les in Chileens. Dat wil zeggen, Spaans ken ik al, maar dat gekke taaltje dat ze hier spreken is andere koek. Die foto van mij op die berg, dat is de Cerro Manquehue, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Het gaat goed, ik ben tevreden.