05.00 uur: de wekker gaat, ik kijk naar links en zie dat m’n buurman z’n slaapzak al aan het oprollen is. Ik sta op, terwijl ik de zoutkorrels onder mijn voeten voel knisperen en volg zijn voorbeeld. Naar de badruimte, lenzen in met die koude vingers van me, en naar de ontbijttafel.
05.15 uur: Mmm, ik voel me wakkerder. Twee koppen Nescafé, maïspannekoeken en dulce de leche. Cafeïne en suiker. We praten weinig, mijn vijf groepsgenoten en ik. We doen rustig aan nu. Maar terwijl ik de laatste pannekoek uit het mandje pak (wie anders?) kijkt Fernanda uit Mexico achterom: er gloort oranje licht aan de horizon. O no!! Snel werken we alles naar binnen. Tassen pakken, naar de wc en het belangrijkste: chauffeur Lorenzo roepen!
05.25 uur: Nog steeds staat ie daar, rustig z’n ontbijtje naar binnenwerkend. Man schiet toch op. Het oranje kleurt geel, de zoutvlakte wordt al aardig verlicht. ‘Tranquilo, tranquilo!’ murmelt ie. Nou dat zijn we niet: een zonsopgang over de zoutvlakte van Uyuni maken we maar één keer mee!
05.30 uur: Nu lijkt ook Lorenzo door te hebben dat we moeten opschieten. Onrustig staat ie op de jeep, touw los, zeil eraf, rugzakken erop, met haastige handen zeil en touw er weer overheen. Alle andere groepen rijden al langs ons. De hele horizon kleurt nu geel. Ik wil weg!!
05.40 uur: Hehe, we rijden. We racen naar de zoutvlakte, hobbelend en bobbelend. Opschieten nu, Lorenzooo! Wat vliegt de aarde toch snel.
05.45 uur: We stappen uit, midden op de zoutvlakte. Gelukkig, het duurt toch nog langer dan gedacht voordat de zon zelf zich laat zien. Niets dan zout om ons heen. Wakker zijn we nu wel. En dan ineens: een grote, gele bol verschijnt aan de horizon. Gestaag klimt ie omhoog. Wauw. Lichtstralen maken hele kleine schaduwtjes van het zout – en heeele lange van ons. Speciaal, we beseffen het allemaal. Ook Lorenzo is tevreden, het is gelukt: in wat een mooie wereld leven wij!