De wereld daar en mijn wereld hier

Tja, dit is ineens een heel ander bericht dan je op dit moment alleen maar op facebook en in het nieuws voorbij ziet komen. Het is apart om een beeld te krijgen van een Nederland, een Europa, van buitenaf. Normaal beschouw ik de wereld vanuit dat gebied, maar nu druppelt er nieuws binnen vanuit 12000 kilometer verderop. De bizarre foto van een aangespoeld jongetje, Apeldoorn in actie, ontdooid Ijsland dat een voorbeeldrol aanneemt – het is alsof ‘dat’ gebied Europa op dit moment niets anders bezighoudt. Op de momenten dat Nederland door m’n hoofd schiet, of als ik met een klasgenoot over Europa praat, zijn mijn eerste gedachten steeds gevuld met immigrantenboten en kwaadaardige of op z’n minst harde politici. Dít is mijn beeld van Europa. Alsof het niets meer is. Terwijl er veel meer gebeurt, gelijktijdig met wat ik zie op internet en media.

En wat besef ik hierdoor? Zó wordt je beeld van een gebied gevormd, verdraaid, gereduceerd tot een dozijn plaatjes en problemen. En dit is misschien wel het beeld dat sommigen hebben van Syrië – oorlog, geweld en slachtoffers. En het is waar, deze termen spelen wel degelijk een belangrijke rol in het land op dit moment. Maar Syriërs en hun land zijn meer dan dat, hebben een ongelooflijk rijke cultuur, historie, te veel om op te noemen. Laat ik dat ook beseffen.

Het is goed dat er zoveel media-aandacht is voor deze mensen, denk ik - het activeert ons. Maar een blik van buitenaf op mijn eigen land doet me beseffen dat het zó gebeurd is dat ons beeld van een gebied, met individuen zó rijk en zó divers, wordt verpakt en verkleind tot het beeld van ‘slachtoffers’ of ‘immigranten’.

Soms moet je afstand nemen om dichterbij te komen..

Zeven weken ben ik al verwijderd van de dag dat ik aankwam in Chili, zeven weken!! Het onvermijdelijke is niet te vermijden en de tijd vliegt toch weer voorbij. De eerste dagen, vol met nieuwe gebeurtenissen, vallen nog op, maar steeds sneller rijgen de dagen zich aaneen. Ik kom in een ritme, de dagen worden iets voorspelbaarder dan eerst. Het is geen reizen, niet elke dag is een bom van opwinding. Het is een dagelijks leven. Enerzijds is dit prettig, anderzijds wil ik niet teveel vaste dingen.

Want wat doe ik dan allemaal?

Allereerst is mijn studie begonnen! Vijf vakken, over politiek, duurzame steden, en ongelijkheid – heel divers dus. De klassen zijn erg interactief, de docenten supergemotiveerd en de vakken interessant. Waar ze ook goed over hebben nagedacht, is de lengte. Elke les duurt een uur en twintig minuten, wat precies goed is: gewoonlijk verlies je na een uur wel de concentratie, en dan moet je nog een uur en ben je de draad helemaal kwijt. Maar hier weet je dat het nog maar eventjes duurt en houd je dat koppie er aardig bij.

Lezen, luisteren en praten in het Spaans gaat goed! Het geeft een kick dat als ik een artikel van Políticas Públicas lees, ik het begrijp! Het duurt wel allemaal wat langer, moeizamer, maar ik mag tevreden zijn.

Ook verplaats ik mij tegenwoordig door de stad op een goeie ouwe tweewieler. Nou ja, oud is ie, maar goed wat minder. Fietsen door Santiago is een avontuur. Al zijn de wegen lang en recht zoals in Nederland, het is een stuk drukker! Tussen de toeterende auto’s race ik elke dag naar de universiteit, terwijl ik me zo groot mogelijk probeer te maken. Het is een spel van afdwingen en toegeven, al prefereer ik het eerste.

Ook heb ik een paar mooie trips gemaakt naar de natuur van Chili. Enkele weken terug wandelde ik door de metersdikke sneeuw in het Andesgebergte (specifieker: Cajon del Maipo), en afgelopen weekend maakte ik een tripje naar de Altos de Cantillana. Ik waardeer dingen als stilte, schone frisse lucht en het geluid van vogels een stuk meer dan thuis. Lopen door de bergen van Chili is letterlijk een verademing.

Over een paar weken weer een blog, ik ben benieuwd hoe mijn (en onze) wereldvisie dan veranderd is!